پدر

روزها ي دور ،بچه كه بودم دلم  را سپرده بودم  به نوازش هاي شبانه مادرم و دستها وچشمهاي پر از اطمينان پدر.وقتي به صورتش نگاه مي كردم موجي از آرامش ،اضطراب درونم را كم مي كرد .مرا دوست داشت ومن نيز، هم وابسته بودم وهم نيازمند مهرباني وحمايتش .روزهاي زيادي گذشت و من عادت داشتم به استواري قامتش  و لبخند هاي نجيبانه اش .فداكاري هاي پدر هنوز هم ذهن مرا درگير خود مي كند.امروز من تنهام وآن پشتگرمي را به همراه ندارم ،هرچند كه سايه خاطراتش را هميشه در قلبم خواهم داشت . درسهايي كه ازش ياد گرفتم الان گره گشاي مشكلات من است.نزديك دو سال است  خداي عزيز فرشته مهرباني را به ما هديه كرده و من بارها بياد پدر م وبه عشق آن عزيز سفر كرده فرزند دلبندم را در آغوش مي كشم. بسيار دوستش دارم واميدوارم دوست خوبي براي همراهيش باشم. التماس دعا دارم از تمام كسانيكه از وبلاگ پسرم بازديد مي كنند و يا علي.