آيدين عزيزم

...

...

...

...

پسرگل من نه کیلو وصدگرم شده. خدای عزیزم چگونه دوست داشتن رابیشتر به من بیاموز.  

بایدسپاسگزار باشیم که خدای عزیزیکی ازبهترین ومهربانترین مادران دنیارا به پسردوست داشتنی ام هدیه کرده.مادر،واژه ای که با بارمهربانی آمیخته است .واژه ای که بااستواری ثانیه های زندگیش رابرای آرامش فرزند بی دریغ وباعشق تقدیم میکند،چگونه میشود قدردان زیباییهای روح بزرگش بود.گذاشتن یک اسم برروی یک روز برای کسی که درفداکاری همتا ندارد محدود کردن مهربانیست .بزرگی مادر راگذشت زمان عینیت می بخشد. کاش میشد واژه مادرراتعریف کرد کاش میشد تحمل اورا تفسیرکرد کاش میشد برای لحظه ای دل خوشیهای خودرا به پایش قربانی کرد،بی تابیهایش رابرای فرزندش ترجمه کرد کاش می شد... ...

...

پسر نازنینم ،این روزها دوست ندارم زیادبرایت حرف بزنم ،بیشتردوست دارم به قشنگیهات خیره شوم ،آنقدر که مفهوم زمان راگم کنم.پیله کرده ام به سکوتی شکننده ،نه اینکه چیزی برای گفتن نداشته باشم ،برعکس ازهمیشه بیشتر حرف دارم،حرفهای گفتنی،اما میخواهم حرفهایم راجمع کنم ودرگوشه روشن دلم که باآمدنت روشنتر شده به یادگاربگذارم .این روزها آنقدربه خاطرداشتنت شیفته خداشده ام که باخنده های توکودکیهای خودم راقدم میزنم ،رویا می بافم .لحظه های خوشی راباتو دارم تجربه میکنم که هیچ زمانی نداشته ام . آیدین عزیزتراز جانم ،حرفهایم را جمع میکنم ،کم میکنم ودوباره... وهرروز به حرفهای جمع شده ام سرمیزنم... تاوقتی بزرگ شدی بهت بگم چقدربه داشتنت افتخار ...

...