هوا را ازمن بگیر اما لبخندت رانه

داشتم با خودم فکر می کردم وقتی دلبسته چیزی می شوی چقدر تحمل دوری اش برایت سنگین است .وقتی تنها می شوی دلخوش می کنی به خاطراتی  که از کنج ذهن وقلبت جلوه می کنند،دلخوشی به اینکه عاشقی و دوست داری این عشق دوست داشتنی را برای همیشه داشته باشی .همه بامن البته آنهایی که دلتنگی دوست داشتن راتجربه کرده اند هم عقیده اند که خدای مهربان یک حس بسیار ظریفی را دراین  عشق عزیز قرار داده است که حتی با یک گوشه چشمی ،لبخند ویا حتی با یادآوری خاطره ای حس خوب بودن ،نفس کشیدن و عاشق ماندن را دروجودت زنده نگه می دارد.

خلاصه داشتم با خودم حال می کردم که یاد مجموعه شعری افتادم که عنوان بسیار عاشقانه ای داشت ،گفتم بد نیست شما هم بدانید.

((هوا را از من بگیر ،اما لبخندت را نه))