یکی ازنامه های بابالنگ درازبه جودی ابوت

دیریازودآدم پیروخسته می شوددرحالی که ازاطراف خودغافل بوده است.آن وقت دیگررسیدن به آن آرزوهاواهداف هم برایش بی تفاوت می شودوفقط اومی ماندویک خستگی بی لذت وفرصت وزمانی که ازدست رفته وبه دست نخواهدآمد.

جودی کاملاًباتوموافق هستم که عده ای ازمردم هرگززندگینمی کنندوزندگی رایک مسابقه می دانندومی خواهندهرچه زودتربه هدفی که درافق دوردست است دست یابندومتوجه نمی شوندکه آنقدرخسته اندکه شایدنتوانندبه مقصدبرسندواگرهم برسندناگهان خودرادرخط پایان می بینند.درحالی که نه به مسیرتوجه داشته اندونه لذتی ازآن برده اند.

دیریازودآدم پیروخسته می شوددرحالی که ازاطراف خود غافل بوده است.آن وقت دیگررسیدن به آرزوها واهداف هم برایش بی تفاوت می شود وفقط او می ماندویک خستگی بی لذت وفرصت وزمانی که ازدست رفته وبه دست نخواهدآمد...

جودی عزیزم!درست است ،مابه اندازه خاطرات خوشی که ازدیگران داریم آنها رادوست داریم وبه آنهاوابسته می شویم .هرچه خاطرات خوشمان ازشخصی بیشترباشدعلاقه ووابستگی مابیشترمی شود.

پس هرکسی رابیشتردوست داریم ومی خواهیم که بیشتردوستمان بداردبایدبرایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تابتوانیم دردلش ثبت شویم.